W celu zlikwidowania ryzyka nagłej śmierci u pacjentów borykających się z ciężkimi schorzeniami kardiologicznymi, niekiedy konieczne jest wszczepienie rozruszników lub kardiowerterów-defibrylatorów serca.
U niektórych pacjentów serce bije zbyt wolno. Zdarza się, że tego typu nieprawidłowość, prowadzi do złego samopoczucia, omdleń, a niekiedy nawet do utraty przytomności, która może zagrażać życiu pacjenta. Rozrusznik wszczepiany jest pod skórę, a gdy zajdzie taka potrzeba, stymuluje serce do prawidłowej pracy. Urządzenie gwarantuje pacjentowi poprawę komfortu życia. Bateria w którą jest wyposażony sprzęt, może sprawnie działać nawet przez 10 lat.
Kardiowerter-defibrylator stosowany jest w przypadkach, kiedy występuje przyspieszona akcja serca, dochodzi do niebezpiecznej dla życia arytmii czy migotania komór. Jest stosowany głównie u pacjentów, których serce zostało uszkodzone wskutek m.in. przebytego zawału. Defibrylator jest zwykle większy niż standardowy stymulator oraz posiada inną elektrodę. Dzięki niemu, możliwe jest przerwanie występującej nieprawidłowości oraz umożliwienie pacjentowi codziennego funkcjonowania.
Ze względu na złożoność tego urządzenia, konieczne jest jego odpowiednie zaprogramowanie oraz regularne kontrole. Pierwsza z nich, powinna odbyć się nie później, niż 3 miesiące od czasu przeprowadzonego zabiegu. Następnie, wizyty kontrolne powinny odbywać się w półrocznych odstępach. Pomogą ustalić, czy u pacjenta wystąpiły zaburzenia pracy serca, sprawdzić stan techniczny urządzenia, a w razie potrzeby umożliwia jego przeprogramowanie.